Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν… Αυτό ισχύει και στην περίπτωσή μου, καθώς μαζί με το σχολείο αφήνω και την ομάδα της επιχειρηματολογίας. Έχοντας βοηθήσει την ομάδα από τη θέση του αρχηγού επί δύο έτη, εκ των τριών που συμμετείχα στην ομάδα, μου πρόσφερε πολλά… Όχι μόνο σε γνώσεις αλλά και σε εμπειρίες, οι οποίες θα μείνουν για πάντα στη μνήμη μου ως αναπόσπαστο στοιχείο των σχολικών μου χρόνων. Οι συγκινήσεις που έζησα με αυτή την ομάδα είναι απερίγραπτες… Είχα την τύχη ή μάλλον την ευλογία να είμαι στην ομάδα η οποία προκρίθηκε, για πρώτη φορά στην ιστορία του σχολείου, στα τελικά των αγώνων Επιχειρηματολογίας, στην Αθήνα. Τα συναισθήματα που νιώθει κανείς, όταν μαθαίνει για την πρόκριση είναι μοναδικά. Δεν ήταν μόνο η χαρά για τη νίκη ή την πρόκριση αλλά και για τη συναναστροφή με αξιόλογους ομιλητές και εξαίρετες προσωπικότητες. Βέβαια όπως σε κάθε αγώνα έτσι και σ’ αυτόν ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα… Υπήρξαν και στιγμές αποτυχίας, στιγμές που η ομάδα στεναχωρήθηκε, στιγμές όμως που έφεραν την ομάδα πιο κοντά, την έκαναν καλύτερη και την βοήθησαν να προσπαθήσει περισσότερο. Μέσα από εκείνες τις δυσκολίες δημιουργήθηκαν ισχυρές φιλίες, οι οποίες διατηρούνται ακόμα και μετά την αποφοίτηση και την αποχώρηση από το σχολείο. Είναι όμως τόσο πολλά αυτά που έζησα με την ομάδα που δεν χωρούν σε λίγες γραμμές…
Γι’ αυτό και κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσοι μας συμπαραστάθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, τους γονείς για την κατανόηση τους, τα παιδιά με τα οποία συνεργαστήκαμε ως συμπαίκτες, είτε στην προετοιμασία είτε στην ομάδα, τη διευθύντρια του σχολείου κα Ελένη Πανάγου και ιδιαίτερα τους καθηγητές που μας προπονούσαν, τον κ. Ξενίκα, τον κ. Ταξιάρχη, την κα Πασχαλίδου, την κα Μοσχάκη, την κα Θεοχαρίδου, οι οποίοι αφιέρωναν από τον προσωπικό τους χρόνο στην προετοιμασία μας.
Είναι πραγματικά μια μοναδική εμπειρία η συμμετοχή σε αυτή την ομάδα, την οποία θα έπρεπε να ζήσουν, αν είναι δυνατόν, όλοι οι μαθητές.
Εύχομαι στην ομάδα καλή συνέχεια και ελπίζω το μέλλον της να είναι λαμπρότερο από το παρελθόν και πλήρες διακρίσεων και επιτυχιών. Καλές επιτυχίες!
Τσιούγκος Ανδρέας
Αρχικά, θα ήθελα να εκφράσω τη μεγάλη μου που χαρά για μια και μοναδική φορά στη φετινή σχολική χρονιά είμαι ελεύθερη να γράψω ένα κείμενο… που δεν είναι δοκίμιο! Γι’ αυτό και δηλώνω ευθαρσώς βέβαια, αλλά εξ αρχής. πως δεν είμαι διατεθειμένη να ακολουθήσω κανέναν κανόνα στο γράψιμο μου!
Τι ήταν, λοιπόν για εμένα η επιχειρηματολογία; Ήταν μια σταγόνα “ελευθερίας” θα έλεγα, μια μικρή επανάσταση! Κάποιος, όμως, εύλογα θα αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν να νιώθεις ελεύθερος σε ένα παιχνίδι με τόσο αυστηρούς κανόνες! Κι όμως! Καθημερινά, όλοι έχουν τεράστιες απαιτήσεις από εμάς, Πήρες καλούς βαθμούς; Πώς τα πας στο φροντιστήριο; Διαβάζεις; Έχεις καλή διαγωγή; Πρέπει να πετύχεις! Όλη μας η ζωή είναι μια κούρσα και τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στο τέρμα. Όλοι αγνοούν αυτούς που πέφτουν, εγκαταλείπουν ή χάνουν. Η ζωή είναι μόνο για τους νικητές. Έτσι, σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η επιχειρηματολογία, όσο περίεργο και αν φαίνεται, ήταν μια όαση ελευθερίας. Τι κι αν έχανα, κόμπιαζα, σταματούσα; Δεν είχε σημασία! Ήταν κάτι που έκανα για εμένα, και δε με ένοιαζε τι θα πουν οι άλλοι! Ξεδίπλωνα την προσωπικότητα μου, τις ιδέες και τις απόψεις μου (οποίες και αν ήταν αυτές), χωρίς να φοβάμαι αν θα με βαθμολογήσουν αρνητικά!
Η επιχειρηματολογία –όπως και κάθε άλλη παρόμοια σχολική δραστηριότητα- είναι η εκδίκηση της γενιάς μας, της γενιάς της καφετερίας, του κλαμπ και των… μισθών Βουλγαρίας. Είναι η απόδειξη πως με τον ίδιο ζήλο που βγαίνουμε και διασκεδάζουμε, μπορούμε και να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν. Το γεγονός ότι τόσα παιδιά –καθόλου λίγα, αλήθεια!- ανέβαιναν στο βήμα και για έξι λεπτά παρέθεταν επιχειρήματα για κοινωνικά, πολιτικά, επίκαιρα και διαχρονικά θέματα, σήμαινε πως η νέα γενιά είναι ζωντανή, ξύπνια! Μπορεί να φέρει την ανατροπή μέσα από τα έργα της!
Στη φαρέτρα της, λοιπόν, μαζί με την ειλικρίνεια και την καθαρότητα ψυχής, πρέπει να έχει και τον λόγο! Ο λόγος είναι ένα ισχυρότατο όπλο, που όμως, αν δεν βάλει κάνεις μέσα τις κατάλληλες σφαίρες, είναι πολύ πιθανόν σε λίγο να σημαδεύσει τον ίδιο. Στην επιχειρηματολογία συνειδητοποίησα πως στον λόγο μου πρέπει να βάζω την ψυχή μου! Ο ξύλινος λόγος είναι βαρετός και επικίνδυνος συνάμα. Και αν καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από τέτοιες ομιλίες, η ειλικρίνεια είναι αυτή που μας κερδίζει στο τέλος! Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω…
Δύο χρόνια στην επιχειρηματολογία κύλησαν τόσο ευχάριστα! Σε αυτό βέβαια συνέβαλαν και όλα τα παιδιά με τα οποία συνεργάστηκα, και ιδιαίτερα τα παιδιά της βασικής ομάδας, η Στέλλα, η Όλγα, ο Ανδρέας, ο Κώστας και η Ελένη. Μαζί κλάψαμε, γελάσαμε, χαρήκαμε, χορέψαμε, τραγουδήσαμε, κερδίσαμε αλλά και χάσαμε! Αλλά δεν πειράζει! Ήταν όλοι υπέροχοι και έχουν κερδίσει μια θέση στην καρδιά μου!
Και φυσικά δεν μπορούσα να ξεχάσω τους καθηγητές που παρά τα τόσα προβλήματα και τους απαιτητικούς ρυθμούς της σύγχρονης εποχής αφιέρωσαν αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο τους σε εμάς. Την κύρια Πασχαλίδου με τη μαχητικότητα, το θάρρος της και τις φιλελεύθερες απόψεις (που αλήθεια συμφωνώ με τις περισσότερες), τον κύριο Ταξιάρχη με την ηρεμία του, τη διαλλακτικότητα και μια ανεκτικότητα και υπομονή που σπάνια συναντά κανείς στις μέρες μας. Και βέβαια τον κύριο Ξενίκα, ένα σύγχρονο σοφιστή, με απεριόριστες γνώσεις, αυτοκυριαρχία, αλλά και ένα πηγαίο χιούμορ. Κύριε Ξενίκα, είστε η ψυχή της επιχειρηματολογίας και έχετε επενδύσει πολλά σε αυτό! Μην εγκαταλείπετε! Κάποτε θα δικαιωθούμε!!!
Επειδή όμως μάλλον αρχίζω να κουράζω, θα ήθελα να κλείσω λέγοντας πως οι στιγμές που πέρασα στο πρόγραμμα αυτό θα μου μείνουν αξέχαστες! Αλλά βαθιά χαραγμένο στην καρδιά μου θα μείνει και εκείνο το μισό λεπτό, πριν ανεβώ στο βήμα, που η καρδιά χτυπά δυνατά και η αδρεναλίνη χτυπά κόκκινο! Μακάρι να είχα άπειρα εξάλεπτα σε όλη μου τη ζωή που να μιλάω και οι άλλοι να με ακούν! Γιατί αυτό είναι ένα πραγματικό ζήτημα, δεν ακούμε και δεν ακουγόμαστε!
Υ.Γ. Αν δεν σας άρεσαν τα λεγόμενα μου, έχετε όλο το δικαίωμα να μου αφαιρέσετε βαθμούς από το περιεχόμενο (δομή έτσι και αλλιώς δεν είχα!!!). Φιλιά!!!
Στάικου Σταυρούλα
Αναμφίβολα, η διάρθρωση και η δομή του κοινωνικού γίγνεσθαι εδράζεται σε ένα συνονθύλευμα από αντίνομους ατομικούς κόσμους, σε ένα συγκερασμό από αντιτιθέμενους μονόλογους που ηχούν στεντόρεια, σε ένα σύμφυρμα υποκινούμενων προσωπικοτήτων που ευκαιριακά συγκλίνουν. Ο γόνιμος διάλογος αγκυλώνεται σε αδιέξοδα και οι σισύφειες προσπάθειες που εδραιώνει η ανθρώπινη οντότητα ομοιάζουν με έναν ουροβόρο όφιν, δηλαδή με έναν κύκλο ατελέσφορων ενεργειών οι οποίες δεν εμποτίζουν με ποιότητα. Το ιδανικό «εγώ» εξωραΐζεται, εκθειάζεται, καθιστά το άτομο άθυρμά του. Ο άνθρωπος εξανδραποδίζεται στην ειρκτή του δογματισμού, αποστεώνεται πνευματικά, ξοδεύεται σε επουσιώδεις ενασχολήσεις που εμφιλοχωρούν και λεηλατούν τον ελεύθερο χρόνο του. Μέσω της παρακμιακής αυτής σύστασης αισθητοποιείται και εικονοποιείται ό,τι πρυτανεύει ως δεσπόζουσα και ζωοδότρα λύση, η επενέργεια του λογικού στοιχείου.
Στην αρένα όπου διεξάγεται η μάχη μεταξύ λόγου και αντιλόγου τελετουργείται έργο υψίστης και ζωτικής σημασίας. Συχνά συνειδητοποιούμε ότι στην άποψη του αντιφρονούντα αντικατοπτρίζεται η ανεπάρκεια του μύχιου εαυτού μας η οποία αποστασιοποιείται. Η εν λόγω διαπίστωση συμβολοποιεί μια ερινύα η οποία συντρίβει τη φθοροποιό και διαβρωτική δύναμη του ορμέμφυτου και ναρκισσιστικού εγωισμού. Αποποιούμαστε νηπενθείς μύθους. Η διαλεκτική και αμφίδρομη σχέση που επαφίεται στις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα συνυφαίνει και εξισώνει τις δύο έννοιες μεταλαμπαδεύοντας την υπευθυνότητα. Το σημασιολογικό βάρος που υπολανθάνει στην πολυεδρική έννοια της ελευθερίας δεικνύει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, αλλά και την υποχρέωση να αφουγκραζόμαστε τον αντίλογο, να στοχαζόμαστε ανήσυχα, να τον σεβόμαστε.
Το ευ διαλέγεσθαι συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο για την απελευθέρωση από την απολυτότητα και την υιοθέτηση ακραίων πεποιθήσεων, που στοιχειοθετούν τα γενεσιουργά αίτια για το φανατισμό και την πνευματική ήττα. Εξοβελίζουμε την πνευματική μονομέρεια και δεν κινδυνεύουμε να μετατραπούμε σε μάζα άβουλη, όχλο, συρφετό πρόθυμο να υποταχθεί στην ετεροκατεύθυνση. Ασκούμε γόνιμη κριτική, διυλίζουμε τις πληροφορίες. Αρνούμαστε στερεότυπα, προκατασκευασμένες αντιλήψεις, παγιδευτικές ιδεοληψίες. Οδηγούμαστε στα μονοπάτια της λυτρωτικής αμφιβολίας και στην αναζήτηση της αλήθειας. Επιτρέπουμε στη σκέψη να απλώσει τα φτερά της σε νέους ορίζοντες και νέες συντεταγμένες. Ανασυρόμαστε από τον ζόφο που εκπορεύεται από την άγνοια και την απάθεια.
Το πιο σπουδαίο, όμως, το οποίο προσφέρει η επιχειρηματολογία είναι η ομαδικότητα και η συνεργασία. Παραμέναμε πάντα ομάδα που μοιράζεται τις στιγμές ευδαιμονίας στη νίκη, το μόχθο για να καταστεί η γνώση βίωμα, την αγωνία, πριν από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και την απογοήτευση, όταν οι προσδοκίες τίθενται σε μια αέναη αμφισβήτηση και οι ελπίδες καταβαραθρώνονται.
Θα ήθελα, ακόμη, να ευχαριστήσω τους διδάσκοντες κύριο Γιάννη Ξενίκα, κύριο Αστέριο Ταξιάρχη και κυρία Μάρθα Πασχαλίδου, γιατί μας μύησαν στον κόσμο της πειθούς, μας κληροδότησαν το νηφάλιο αντίδοτο του αδογμάτιστου τρόπου σκέψης, που σηματοδοτεί την υπαρξιακή γνησιότητα και, κατά μείζονα λόγο, μας μετάγγισαν ότι η γνώση οφείλει να συμπορεύεται με το ήθος, διαφορετικά αποξενώνεται από τον προσανατολισμό της και καταντά πανούργα. Εκτός από τους καθηγητές του προγράμματος για τις νουθεσίες, τις επισημάνεις και τις υποδείξεις τους, θα ήθελα να ευχαριστήσω παράλληλα τα παιδιά της ομάδας τα οποία ενσάρκωσαν συνοδοιπόρους και συναγωνιστές στην επίτευξη του στόχου.
Εν κατακλείδι, μαζί με τις ευχές μου για καλή τύχη στην ομάδα, θεωρώ σκόπιμο να αναφέρω τα λόγια μια σημαντικής προσωπικότητας ως συμβουλή: «Η Ιθάκη είναι μόνο για αυτούς που τολμούν όλα τα όχι να τα κάνουν ναι και να αναμετρηθούν με κάθε εμπόδιο για τον στόχο τους».
Παναγιωτίδου Ελένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου